bísnessinn.

Hemúll Gunnarsson, athafnamaður í Victoria í Bresku Kólömbíu, stendur í ströngu þessa daganna, en hann rekur fyrirtæki sem sérhæfir sig í ræktun lifrænna kalkúna, meðfram bílaútflutningsfyrirtæki hans. Aukinheldur hefur fyrirtækið hans, Old Iron Turkey, hafið innflutning til íslands á Kanadískum sígarettum, Afri-Cola frá Afriku auk þess sem hann hannar og dreifir stuðaralímmiðum í samstarfi við Olís, World Wilderness Fund, og Texaco.
Blaðamaður mælti sér mót við hann á landareign hans, Odda, rétt suð-austan við Duncan á Vancouver eyju.

Aðspurður um hvernig bísnessinn sé í Kanada segir H. "mja þetta er svon ryskjótt, eða skjótt, svona svart og hvítt, en stundum grátt." Og heldur áfram "kanadadollarinn er leiðinlega sterkur núna sko óhagstætt gengi, fuglarnir með flensu og gott veður." En hvernig stendur á því að þú fórst að flytja inn bíla frá vesturströnd Kanada? Væri ekki raunsærra að flytja inn bíla frá austurströndinni? "heh, jú vissulega væri það raunsærra, en raunsæi er bara fyrir meðalmenn og löggur og aðra aumingja, hehe" Segir Hemúll. "Sko þarna á austurströndinni er allt á kafi í snjó og öðrum leiðindum á veturna, þá þarf að nota salt og salt hefur teleportísk áhrif á gamla bíla. Þeir hverfa bara ofan í jörðina og inn í eylífiðina, hehe. Bara "púff" og Kaðíljálkurinn er horfinn. Hér á vesturströndinni er veðurfar milt, þótt rigni mikið og helsta vandamálið er að ef bílar standa of lengi fer að vaxa uppúr þeim skógur." segir Hemúll. "Mmmhjá! ég var nú staddur á andaveiðum hérna rétt norðan Parksville fyrir nokkrum árum og við vorum staddir á skógarhöggsvegi einhversstaðar lengst inn í skógi og þá rákumst við á gamlan Plymoth hangandi um tíu metra frá jörðu. Honum hafði verið lagt með húddið opið einhverntíman á þriðja áratugnum og tré hafði vaxið upp í gegnum vélarrýmið þangað til það varð svo stórt að það fór að draga bíldrusluna með sér upp til himnanna. Þessi plymouth er í pöntun hjá Jesús en hann gerði þá villu að láta senda hann með Kanadísku póstþjónustunni!!!" Segir Hemúll, og hlær svo mikið að hann frussar kaffi yfir blaðamann, brýtur stólinn sem hann situr á og rúllar afturfyrirsig eftir harðviðargolfinu í eldhúsinu.
Eftir að hafa fundið nýjann stól, heldur viðtalið áfram.
Hvernig stóð nú á því að þú byrjaðir að flytja gamla bíla til íslands? "Ég flyt bíla hvert sem er, ísland er bara smá hluti af markaðnum, en þetta byrjaði allt með því að ég varð fyrir stöðugu áreiti frá nokkrum bjánum í uppsveitum Borgarfjarðar, frá því svæði sem jafnan er kallað Litla Svíþjóð." Það er einkennilegur sjúkdómur á þessu svæði sem lýsir sér í því að menn þar eru forfallnir Volvonördar, allt er vænt sem vel er sænskt hjá þeim. Þeir voru alltaf að væla í mér að redda þeim góðu eintaki af Volvo Amazon, þannig að ég fór aðeins að þreifa fyrir mér og fann einn helvíti fínann. það er ótrúlegt magn notaðra bíla hérna." segir Hemúll. "Svo vatt þetta uppá sig bara. Ég komst í kynni við Hollenskan sérvitring sem flutti til BC til þess að forðast skattmanninn, en er í rauninni besta skinn og er snillingur í boddívinnu. Hann er með mér í þessu núna, og við seljum til dæmis mikið til Þýskalands en þeir eru hrifnir af gömlum Nash Ambassador bílum þar. Svo er ég með einn vitleysing hérna sem ég nota svona til að sjá um fuglana og sækja bíla til Bandaríkjanna og svoleiðis. Hann las yfir sig í háskóla, en er með gráður í eðlisfræði og hagfræði og vann í Nígeríu í einhvern tíma, sem ráðgjafi hjá Essó... Sá um að halda friðinn við innfædda á olísvæðunum þar. Þegar hann ætlaði síðan að taka doktorinn í hagfræðinni við Georgetown, klikkaði eitthvað í hausnum á honum og Hann heldur stundum að hann sé fálki og ræðst þá á Kalkúnanna. Hann heitir náttúrulega Falkó þannig að þetta er kanski skiljanlegt ástand. Hann var í einhverju rugli þarna í Afríku en við tölum ekkert um það. Hann fær að vísu ekki að drekka Afríkóla því það er allt of mikið koffín í því fyrir hann. En hann er gamall vinur minn og ég var í þeirri aðstöðu að geta hjálpað honum. Hann fær að búa hérna í staðinn og vill ekki fá borgað nema í bensíni á broncoinn og í rommi, sem er allt í lagi mín vegna."
Já þannig að heimilislífið getur verið svolítið skrautlegt hér í Odda? "Já stundum sko, en við erum vön þessu hérna, ef menn eru eitthvað of skrítnir eru þeir bara settir í poka þangað til þeir kólna aðeins, en það er gert þannig að maður tekur gamlan sjópoka með reimuðu opi og skellir honum yfir þann vitlausa, alveg niður fyrir hné og svo er pokinn reimaður fastur. Þá situr sá brjálaði fastur í pokanum og getur ekkert gert. Við höfum allir lent í pokanum undanfarið ár, en maður hegðar sér betur eftir að hafa verið í pokanum í um klukkustund." Segir Hemúll.
Hvernig stóð svo á því að þú fórst að flytja inn tóbak, límmiða, og Gosdrykki? "Já, mér fannst vanta kanadískar sígarettur á íslenska markaðinn, þannig að ég talaði við De Maurier sígarettuframleiðandan og fór að flytja þetta inn. Ísland er skemmtilegt að þessu leiti sko það er svona blanda evrópskra og norður amerískra áhrifa, og því ekki að selja DuM. heima?" Svo voru allir farnir að flytja inn allskonar orkudrykki þannig að ég ákvað að flytja inn Afri-cola sem er með um 250mg/l af coffíni í samanburði við 100mg í Red Bull. Þetta hefur selst vel og er sérstaklega vinsælt af Pólskum verkamönnum sem nenna ekki að sofa. Límmiðarnir, eru síðan gamall draumur og eitthvað sem ég hef alla tíð ætlað að gera. Vinur minn sem ég kynntist í Texas fyrir 7 árum Scary Larry reddaði mér samböndum í San Antonio hjá Lone Star Bumper Stickers, en hann vinnur sem bílstjóri hjá fyrirtækinu og á sérlega fallegt eintak af Lincoln Continental sem ég fann handa honum í Wyoming. Ég hannaði síðan nokkur slagorð fyrir WWF, til þess að starta bransanum. Og fékk síðan dreifingarsamníng í gegnum klíku hjá Olís, og Texaco í gegnum frænda Larrys.
Þetta hefur gengið vel og vonum framar í raun, þannig að ég þarf í rauninni ekkert að vera í kalkúnunum en geri það bara svona fyrir Falco sko."

En í þessum töluðu orðum er okkur litið út um eldhúsgluggann, yfir á kalkúnatúnið, en þar er Falkó, hlaupandi um á hlýrabol og blakandi höndunum. Hemúll rýkur upp frá borðinu afsakar sig pent, teygir sig í rommflösku úr skápnum fyrir ofan ískápin og einkennilega pípu og hleypur svo út á tún með sjópoka undir hendinni.

Falkó heldur að hann sé Fálki.

David Lynch

Enn einni rósinni troðið í fáránlega úttroðið hnappagat David Lynch.
Hann er minn maður.
Ég horfði á Inland empire special edition í gær og þótti það góð skemmtun. Það er samt ekki fyrir hvern sem er að horfa á 200 mínútur af óheftum David lynch.
Hann er á þeim stalli í ferli sínum að hann getur gert nákvæmlega það sem honum sýnist, og vitaskuld nýtir hann sér það.
Það eru element í þessarri mynd sem minna á Eraserhead, en maður sér greinilega, öll vörumerki Lynch í þessarri mynd. Sjónvarpsskjár með snjókomu, rafmagnssuð, lampar og ljósaperur, dimmir gangar, animation osfv. Lynch tók alla myndina á stafrænar vélar, handhaldið, en tekst þó að koma í veg fyrir að myndavélin hristist svo mikið að það fari í taugarnar á manni. Stafræna formatið hentar Lynch á margan hátt mjög vel, grjónóttar senur fara vel við rafurmagnsáráttuna hans og minni dýpt vélanna fer vel við söguþráðinn sem stundum er erfitt að koma höndum á.
Inland Empire situr eftir í manni löngu eftir að hún er búinn, en það er eitthvað sem er að verða æ-sjaldgæfara. Laura Dern var frábær í þessari mynd.

Sem upphitun, fyrir þessa kvikmyndaveislu horfði ég á Norsku myndina, Insomnia. En eftir henni var gerð mynd með sama nafni árið 2002, með Al Pacino, Hilary Swank og Robin Williams í aðalhlutverkum. Mér þótti ameríska útgáfan af þessarri mynd skemmtileg, leikstýrt af Christopher Nolan (Memento, The Prestige) , og því tími til kominn að sjá þá mynd sem hún er byggð á. Orginallinn er skrifaður betur að mínu mati, er drungalegri og raunverulegri að mörgu leiti og sér í lagi endirinn. Kaninn á stundum svolitið erfitt með að melta þá karaktergalla sem lögreglumaðurinn Jonas Engstrom býr yfir. En hér vill ég ekki spilla myndinni með því að segja of mikið. Skemmtilegt element í Norsku útgáfunni er líka að Engstrom er sænskur og er spilað með það að Nossararnir þykjast ekki skilja hann. Þetta setur skemmtilegan brag á myndina sem tapast í þeirri amerísku. Það sem Nolan gerir betur en norski leikstjórinn Erik Skoldbærg er að hann notast betur við staðsetningu myndarinnar. Þ.e. hann leggur áherslu á náttúrskot og panoramaskot af bænum sem myndin gerist í. Það er eitt af því skemmtilegra með þessa mynd, að hún gerist einhverstaðar lengst í Norður Noregi/Alaska og er það vel þegin tilbreyting frá hinum úturnauðguðu borgarskotum í New York og Boston etc (jafnvel þótt þau séu flest tekin í Montreal til þess að spara peninga). Nolan fer líka betur með baráttu aðalsöguhetjunnar við hina ægilegu birtu norðurhjarans, og svefnerfiðleika lögreglumannsins Dormers (skemmtilegt nafn á söguhetjunni, en Latneska sögnin Dormeo þýðir að sofa).
Í hnotskurn, Insomnia Norge betur skrifuð, þótt þróun karakteranna sé betri í þeirri amerísku, Insomnia USA betri kvikmyndataka, og notkun á frábærri staðsetningu.
Al Pacino og Erik Skoldbærg standa jafnir að vígi með hlutverk lögreglumannsins. En Robin Williams stelur senunni í Amerísku útgáfunni.
Fínar myndir, báðar tvær.