Um popplist og það sem nýlega hefur rekið á strendur myndbandstækis Hemúlsins

Já gott kvöld
Ég var að ljúka við að horfa á afar merkilega heimildarmynd um "þekktasta óþekkta listamann Ameríku," Ray Johnson. Ég býst við að það sé ekki skömm að segja frá því, fyrst hann var svona óþekktur, að hann var mér alls-ókunnur. Ég þekkti þó nokkrar klippimyndir hans en ekki nafnið.
Þessi heimildarmynd heitir How to draw a bunny og er afar hressandi. Það er ekki aðeins viðfangsefnið sem vekur athygli held er öll myndvinslan afar fagmannleg, skemmtileg blanda af svarthvítu og lit og góð tónlist, í einfaldleik sínum. Síðan er endirinn er flottur.
How to draw a bunny er ein af mörgum góðum myndum, þar sem listamenn eru viðfangsefnið. Í fljótu bragði þá dettur mér í hug, Pollock og Basquiat (og samnefndar kvikmyndir) og ef til vill eiga þessir þrír nokkra samleið. Að minnsta kosti Basquiat og Johnson. Ég hef ávalt verið svolítið veikur fyrir popplist, og hef frá unga aldri verið mikill aðdáandi Guðmunds Guðmundssonar, flaggbera íslenskrar popplistar. Erró er kanski ekki sambærilegur, þessum mönnum sem áður var um rætt og kanski er ekki hægt að segja að Basquiat hafi verið popplistamaður, en það breytir því ekki að mér líkar verk hans og einhverra hluta vegna þá set ég hann á stall með, Andy Warhol, Erró og nú Ray Johnson.
"Hvað veist þú um list?" Gæti einhver réttilega spurt. "Ekki neitt" mundi ég segja, nema hvað að ég veit hvað mér líkar. Ég er nútímalistakall, það er ljótt að segja þetta en ég hef afar takmarkaðan áhuga á verkum gömlu meistaranna. Þegar ég geng ínn í listasöfn þá stefni ég rakleitt á ljósmyndadeildina og þaðan í nútímalistina, og rölti kanski í gegnum klassíkina á leiðinni út.

Ég vill einnig mæla með annarri heimildarmynd en hún heitir, Stone Reader en þetta er mynd um leit bókaorms að höfundi The Stones of Summer. Ólíkt How To Draw A Bunny þá er þessi heimildarmynd ekki mjög fagmannlega gerð og er óþarflega löng, en fyrir fólk sem kann að meta bækur, þá er þetta áhugaverð mynd.

Aukinheldur er Motorcycle Diaries mögnuð.

takk.

já já

Já ég fór í sumarfrí um daginn hér upp eyjuna til Courtney. Það var ljómandi, og gott fyrir svona country mann eins og mig að komast út úr borginni. Kanski full snemmt fyrir sumarfrí svo við skulum kalla þetta páskafrí.
Á þessu ferðalagi mínu lenti ég meða annars í heimsókn hjá stelpukind sem var nýbúin að kaupa sér hús þarna rétt utan við bæinn. Það er svo sem ekki frásögu færandi, nema hvað að hún er trjáplantari. Þeir eru all-merkilegur þjóðflokkur hér í Canada. Þeirra starf er að planta í hreinskorninganna (clear-cuts) sem skógarhöggs gengin skilja eftir sig. Þetta er erfiðis vinna, bæði andlega og líkamlega en hefur þann kost í för með sér að tímabilið er ekki nema frá uþb mars-apríl til júlí-loka. Þetta er allt unnið í úthöldum, oft einhverstaðar í nágrenni heimsendans, sem gerir það að verkum að menn geta ekki eytt neinum peningum, líkt og iðnaðarmenn á hálendi Íslands. Síðan er bara unnið og unnið í fimm mánuði og ef menn eru sæmilega gáfaðir þá er alveg raunhæft að gera ekki rassgat það sem eftir er af árinu. Eða kaupa sér hús eins og hinn nýborni landeigandi í Courtney. Þegar ég gekk um húsið þá voru þrír hlutir sem komu upp um að þarna réðu trjáplantarar ríkjum. Í fyrsta lagi, þá tók á móti okkur fagurblár mökkur grasreykingamanna um leið og við opnuðum hurðina, nánar að því síðar. Annað sem kemur upp um trjáplantara eru rúmin þeirra. Ljómandi fínar dínur oft á tíðum, en aldrei rúm. Það er nefnilega ekki svo auðvelt að ferðast með rúm. Í þriðja lagi þá rak ég glyrnurnar í vasadískó af Walkmann gerð, en ekki bara það, heldur sports walkman, þessi eyturgulu vasadiskó eru elskuð af trjaplönturum því þau eru ódrepandi og það er hægt að nota þau í rigningu. Aftur að grasinu, nú, til þess að geta plantað í heilan dag þá þarf afar gott geðslag. Til að geta plantað í fjóra tilfimm mánuði þá þarf geðveiki eða einhverskonar dægradvöl til þess að dreifa athyglinni frá helvítis skóflunni og trjánum. Þar kemur inn í Sports Walkmanninn og grasið. Ég held það sé óhætt að segja að um 90% trjaplantara eyði amk. einhverjum hluta tímabilsins á grænu ganja-töfrateppi. Og enginn getur sakast við þá. Afar áhugaverður hluti Kanadamanna og mun ég einhverntíman gera þeim skil á blaði.
Í framhjáhlaupi vill ég nefna að lögreglumenn eru ekki minn uppáhalds þjóðflokkur, og stundum get ég ekki annað en furðað mig á því hvað fái menn (og ekki síður konur) til þess að ganga sjálfviljugt í þetta starf.
sæll lesandi, Halldór